Autostopem do raju - cz. III - ostatnia

Południe urzekło mnie pięknem natury. Poza wielkomiejskim szumem Lizbony, świeżość powietrza, intensywność zieleni i wrażeń. Cudne plaże rodem z filmów, pola golfowe dla równo przystrzyżonych jak trawa, poukładanych bogaczy. Wszędzie palmy, o których ktoś nam powiedział, że nie są „tutejsze”, przywieziono je z Afryki. Na obrzeżach ciągnące się kilometrami pola drzew wyglądających jak grzybki. Tu białe domki, tam kolorowe domki, ciasne uliczki, schodki, kręte schodki i cała reszta schodków. To niesamowite oglądać zachód słońca na plaży, a potem widzieć nad ranem jak promienie odkrywają z mroku skały po kawałku. 

fot. Basia Bryja

Owinięte w puszyste koce z Primarka patrzymy jak subtelnie wita się z nami słońce, ocierając promieniami klify, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniające się w błyszczące dzieła natury. Skostniałymi jeszcze dłońmi zbieramy prezenty, pozostawione przez ocean w nocy. Nie mam na myśli zdechłych ryb, ani śmieci. Na mokrym piasku połyskują muszle, zabieram te, które się do mnie najładniej uśmiechają. Nie lubię spacerów, jakoś zawsze mi się za bardzo spieszy. Ale tu… tu jest tak jakby czas się zatrzymał. Ten spacer po plaży jest jak terapia. Tak potrafią mnie leczyć jeszcze góry. Kontakt z pięknem natury wyciąga z dołków, wznosząc na wyżyny. Mam wrażenie jakbym latała. Przenika mnie poczucie totalnej wolności. I jakoś chcę być lepszym człowiekiem. Bez masek, zbroi, z otwartym sercem, głową pełną pomysłów i rękami, które zamiast niszczyć – budują. 

Czas na szybką sesję. Pstrykamy fotki, pozując jak topowe fotomodelki. Jednak jak na nierasowe modelki przystało – lepiej nam jednak wychodzi niepozowanie. No cóż. Niektórzy rodzą się, by być piękni, inni – by piękno podziwiać. (czas na śmiech) Ja z pewnością przyszłam na świat, by zachwycać się jego pięknem. Wbiegam ostatni – na tym wyjeździe – raz do oceanu. Daję się ponieść falom. Notabene, dobrze, że mogą ponieść mnie tylko  w stronę plaży. Chwilę walczę z przeznaczeniem, ale w końcu trzeba dojrzeć do decyzji – zbieramy się. Czas dotrzeć do Sao Vincente – najdalej wysuniętego na południowy-zachód punktu Europy. No to jazda z tym końcem świata. A raczej spacer, bo ruszamy tam na piechotę. To tylko godzina monotonnej drogi w słońcu. Czego się nie robi dla zdrowia. 

fot. Basia Bryja

Widzę ją! Stoi dumnie niczym Statua Wolności, choć jest tylko zwykłą latarnią morską. Ale nikt nie wmówi jej, że nie może być kim zechce. Przecież właśnie spełnia swój wyśniony cel, stojąc na straży oceanu, będąc światłem w tunelu dla zbłądzonych. Dobra robota, dziewczyno! Podziwiają Cię tysiące. Już wiem, kim chcę być jak dorosnę. Chcę być jak ta latarnia. Nie, że samotna, chłodna, wyniosła, gdzieś na końcu świata. Ale przydatna. Potrzebna. Ważna. 

Ludzi jak mrówków. Obszar do zwiedzania nie jest za duży. Zajmuje nam co najwyżej pół godzinki. Jak cała reszta niedzielnych turystów robimy sobie kilka ujęć rozwianych włosów na tle latarni. Spotykamy parę Polaków, którzy wręczają nam aparat z prośbą w oczach. Bierzemy go zatem, ciesząc się z prezentu. I lecimy dalej. No, dobra, żart. Robimy im to romantyczne zdjęcie na klifie, po czym kierujemy się w kierunku drogi. Cel osiągnięty – Adios!

fot. Basia Bryja

Powrót nie jest już dla nas tak łaskawy jak podróż w pierwszą stronę. Co prawda z Sagres udaje się złapać na kciuka miłych młodych Francuzów, którzy podwożą nas aż do Lagos.  Tam się jednak zaczynają schody – tym razem tylko metaforyczne, choć wolałabym te rzeczywiste. Tkwimy w Lagos. O ile w innej sytuacji skakałabym z radości, zostając zmuszona do pozostania w miejscu, za które turyści z zagranicy płacą słone pieniądze, ja rozpaczliwie walczę o powrót. Włócząc się od jednego ronda do drugiego, od zjazdu do zjazdu, przekreślając drogi jak rysowane długopisem po mapie. Z poczucia wolności został jedynie ślad. Czuję jakbym utknęła w złotej klatce – pięknej, ale jednak klatce. Nie mogę cieszyć się jej widokiem, nie czując się komfortowo i bezpiecznie. 

Czas mija i samochody nas mijają. Kierowcy z przepraszającym uśmiechem wskazują inny kierunek. Chyba jednak dziś się nie uda. Zrezygnowane schodzimy na chodnik po drugiej stronie drogi. Pod pachą wciąż trzymam kartonik z napisem Faro. Basia coś mówi, ale już jej nie słyszę, bo właśnie widzę Pana machającego z samochodu. Biegnę tam jak szalona. Pyta, czy do Faro. Idealnie! Nic nie rozumie po angielsku, ale próbujemy na migi po portugalsku. Udaje się. Na razie jest w pracy, zbierają worki ze śmieciami z kolegą. Tłumaczy, że jakoś za 20 minut kończy, więc jeśli chcemy, możemy tu zaczekać. Będąc już w tak podbramkowej sytuacji czujemy, że szansa spada nam z nieba. Warto spróbować. 

Po około 30 minutach przyjeżdża tak jak obiecał. Wsiadamy, modląc się, by nie okazał się oszustem. Głęboko jednak wierzę, że to dobry człowiek. Inaczej bym nie wsiadła. Mimo że nie zna angielskiego próbuje przełamywać krępującą ciszę od czasu do czasu coś zagadując. Liczy oczywiście, że my coś zrozumiemy po portugalsku. Ma rację, skubany. Coś tam się udaje. Po godzinie dojeżdżamy do Faro. Wysiadamy pod Galerią Handlową Forum Algarve. Odjeżdżający wybawca trąbi nam jeszcze klaksonem na pożegnanie. Jest dobrze.

fot. Basia Bryja

Faro jest miejscem końca. Nie świata jednak, tylko stopa. Tu musimy ostatecznie pożegnać się z okazjami i kupić sobie bilet jak normalni ludzie. Rezygnacja? Poddanie się? Nigdy. Zdrowy rozsądek puka do naszych głów. Wiem, wiem – ahoj, przygodo! Ale jednak i spontaniczność potrzebuje czasem poskromienia. Robi się późno, zaraz się ściemni. Nie musze chyba nikomu wyjaśniać, że wsiadanie do auta z nieznajomymi może być niebezpieczne. Co dopiero po zmroku. Oczami wyobraźni mojej mamy widzę już jak błąkamy się nocą po ciemnych zaułkach, zamiast spać w ciepłych łóżkach. Rano zajęcia o 8.30. Choć chciałoby się trwać w tym stanie szalonego podróżnika jak najdłużej, nie ma rady – trzeba wracać do rzeczywistości. Zresztą zmęczenie też już daje się we znaki. Mimo że spodobał mi się taki survival, marzę jednak o prysznicu. Zabawne, jak nasze pragnienia redefiniują się wraz z „miejscem siedzenia”. Wystarczy zmienić perspektywę.

Pędzimy na dworzec. Przybiegamy do kasy, pytamy o jakiś pociąg do Lizbony. Pani uprzejmie dopytuje – Na kiedy?

– Jak to na kiedy, na dziś!

– Właśnie odjeżdża. Następny jutro rano.

– COOO?! 

Ciśnienie wzrasta w sposób kosmicznie prędki. Niemal czuję jak z Basi wyskakują pełne przerażenia pytania, pozostawione bez odpowiedzi. Nagle zaświeca mi się nad głową żarówka jak w kreskówkach. Przecież mamy jeszcze dworzec autobusowy! Ostatnia szansa. Pani z okienka tłumaczy nam drogę, biegniemy. Basia w szale emocji wbiega do lecznicy dla zwierząt, choć krzyczę za nią, że to nie tam. Mam nadzieję, że nie zdążyła złapać wścieklizny, choć wygląda jakby ją ugryzł jakiś wariat na czterech łapach. Biegnę zanim sama mnie ugryzie. Z językiem na brodzie wparowujemy do budynku, rzucając się jak lwice do kolejnego dziś okienka. Okazuje się – Chwała Panu! – że autobus do stolicy odjeżdża za godzinę. Czuję jak schodzi ze mnie powietrze, które chyba wstrzymywałam od momentu wiadomości o uciekającym sprzed nosa pociągu. 

fot. Basia Bryja

Na pełnym już luzie idziemy trochę zwiedzić miasto. W końcu drugi raz przejeżdżamy przez Faro. Wiem, że nie przypadkiem się tu znajdujemy. Nie wierzę w przypadki. Chyba, że te na zajęciach z polskiego. To czas na spokojne zaciągnięcie się południowym powietrzem. Na wysłanie pocztówek do rodziców. Na „odhaczenie” kolejnego miejsca na naszej mapie wspomnień.

Słońce zachodzi dziś z widokiem na mniejsze i większe łódki, na napis Faro, przy którym turyści strzelają sobie fotki. Przyroda znów wtóruje emocjom. Spokój, pewna forma zakończenia, pożegnanie – jak zachodzące słońce, kończące dzień. 

Lisboa-Faro-Albufeira-Portimao-Lagos-Sagres-SaoVincente-Lagos-Faro-Lisboa

Ten niematematyczny ciąg zostanie we mnie na zawsze. Jako zapowiedź nowego życia, gdzie nie ma miejsca na wymówki, za to jest mnóstwo przestrzeni do rozwoju. Gdzie niebo uchyla się tak nisko, że można złapać własną gwiazdę. Gdzie drzewa robią Ci miejsce na namiot, choć w zasadzie nie mają miejsca nawet dla siebie. Gdzie fale zmywają piasek, tworząc plażę tabula rasą, na której Twoja stopa zostawi pierwszy ślad tego dnia. 

fot. Basia Bryja

Siedzę i zastanawiam się, czy to na pewno moje życie. Czy w takim razie można chcieć więcej? Niewdzięcznica! Ale jestem wciąż głodna nowych wrażeń, kolejnych przygód, życzę sobie jeszcze więcej odwagi do spełniania marzeń z niewidzialnej listy.

To wyjazd ogromnych kontrastów, zmian pogody i nastrojów, i myślę, że nas samych też. To przede wszystkim otwarcie się na nowość, inność. Smakowanie życia i delektowanie się tym smakiem, a nie tylko zaspokajanie głodu. To również próba naszej więzi z Basią. Mam wrażenie, że teraz już przetrzymamy wszystko, skoro nie zabiłyśmy się na tej wycieczce. A okazji – uwierzcie – było mnóstwo.

Były rozterki, dylematy, lepsze i gorsze decyzje. Była niekontrolowana złość, radość sięgająca zenitu, a czasem zwyczajna obojętność. Od euforii po totalną rezygnację, wisząca nad głowami ostra spina, przeganiania lekkim podmuchem wiatru spod kół. Czasem brakowało nam słów, niekiedy szczęścia, ale nie brakowało odwagi. Odwagi do spełniania marzeń. Niech ta dobra passa trwa, niech kroczy ramię w ramię z moją wiecznie żywą nadzieją. I niech nas prowadzi nieoczywistymi drogami, gdzie kontemplacja spotyka się z szaleństwem, wyrzeczenie prowadzi do celu, a  dar okraszony jest trudnościami.